علف کش ها در کشاورزی برای کاهش تراکم علف‌های هرز و ترویج رشد گونه‌های مطلوب استفاده می‌شوند. استفاده از علف کش ها در کشاورزی ممکن است ترکیب جمعیت علف های هرز را تغییر دهد. تهدید گونه های مهاجم به مراتب بیشتر از تهدیدات ناشی از استفاده از علف‌کش ها است.
علف کش ها نقش اساسی در برنامه‌های مدیریت یکپارچه علف‌های هرز دارند. با این حال، کارایی و پایداری این عامل شیمیایی برای استفاده از آن‌ها به دانش کافی در مورد آن‌ها بستگی دارد.
علف کش چیست؟
علف‌کش‌ها مواد شیمیایی هستند که علف‌های هرز را از بین می‌برند و می کشند یا از رشد آن‌ها جلوگیری می‌کنند. روش آن‌ها برای از بین بردن گیاهان به تعداد گیاهانی که از بین می‌برند، متنوع است.
مواقعی وجود دارد که تنها راه خلاصی از شر یک علف هرز سرسخت درمان آن با علف‌کش است. در صورت نیاز از استفاده از علف کش ها نترسید، اما ابتدا سایر روش های کنترل را امتحان کنید. کشیدن، بیل زدن، خاک ورزی و حفاری اغلب مشکلات علف‌های هرز را بدون نیاز به سمپاشی شیمیایی برطرف می‌کند. اما اگر با این روش‌ها علف‌های هرز از بین نرفتند باید از علف‌کش استفاده کرد.
تاریخچه علف کش
محققان اولین بار علف‌کش‌ها را در فرانسه در اوایل دهه 1800 استفاده کردند و پس از آن در سراسر اروپا محبوبیت زیادی پیدا کردند. در آن دوره عمدتاً از مواد شیمیایی مانند سولفات مس، نیترات مس، نیترات آهن و سولفات آهن به طور گسترده استفاده می‌شد. با این حال، سدیم آرسنیت به سرعت محبوبیت پیدا کرد زیرا امکان استفاده از آن به صورت اسپری وجود داشت.
در سال 1896 اولین علف‌کش شیمیایی آلی به نام سینوکس در فرانسه ساخته شد. تحقیقات در مورد علف کش ها به سرعت رشد کرد و در طی دو دهه بیشتر از 100 علف‌کش شیمیایی جدید تولید و مورد استفاده قرار گرفت.
در سال 1980، محصولات مقاوم به علف‌کش‌های دستکاری شده ژنتیکی توسعه یافتند. این محصولات نسبت به علف کش ها مقاومت نشان دادند و در زمین‌های تحت درمان با علف‌کش‌های خاص، رشد کردند.
انواع علف کش ها
علف کش ها به طور عمده به دو گروه علف‌کش های انتخابی و غیرانتخابی تقسیم می‌شوند.
این دو گرده نیز با توجه به مکانیسم و نحوه کاربردشان به گروه‌های مختلف دیگری طبقه بندی می‌شوند. در ادامه زیر انواع علف‌کش‌ها و نحوه کاربرد آن‌ها توضیح داده شده است.
علف کش های انتخابی
این علف‌کش‌ها فقط علف‌های هرز هدف را از بین می‌برند، در نتیجه سایر محصولات مطلوب تحت تأثیر کاربرد آن‌ها قرار نمی‌گیرند. این عوامل شیمیایی با دوزها و میزان کاربرد دقیق اعمال می‌شوند. علف‌کش‌های انتخابی بیشتر برای درمان علف‌های هرز در باغ‌ها و چمن‌ها مفید هستند.
برای مثال علف کش سوپرگالانت مخصوص علف‌های هرز تیز برگ است و فقط این دسته از علف‌ها را از بین می‌برد و بر سایر گیاهان اثری ندارد.
علف کش های غیر انتخابی
استفاده از این نوع علف‌کش ها ممکن است به اکثر گیاهان آسیب برسانند و یا آن‌ها را از بین ببرند. این علف‌کش‌ها بسیار تاثیر گذار هستند و زمان‌بندی کاشت بذر را بهبود می‌بخشند، خطر فرسایش را کاهش می‌دهند و مقرون به صرفه هستند.
با این حال، استفاده بیش از حد از علف‌کش‌های غیر انتخابی باعث افزایش مقاومت در برابر علف‌کش‌ها می‌شود. از نمونه‌های رایج علف کش های غیرانتخابی گلایفوسیت و پاراکوات هستند.
علف کش های سیستمیک
این علف‌کش ها از طریق سیستم حمل و نقل گیاه یعنی آوند چوبی و آوند آبکش به بخش‌های مختلف گیاه می‌روند. در سیستم گیاهان، وظیفه اصلی آوند چوبی انتقال آب و مواد غذایی از خاک به محل رشد است. در حالی که آوند آبکش محصولات فتوسنتز را برای رشد و نگهداری آن از برگ‌ها به سایر قسمت‌های گیاه منتقل می‌کند.
در مورد زمان تاثیر علف‌کش‌های سیستمیک، ممکن است تا دو هفته طول بکشد تا علائم روی علف‌های هرز مورد نظر ایجاد شود. شرایط زمانی به طور کلی به شرایط محیطی، میزان علف‌کش و گونه هدف بستگی دارد. گلایفوسیت نمونه ای از علف کش سیستمیک است.
علف کش‌های تماسی
این علف کش ها حرکت محدودی در داخل گیاه دارند. از این رو، باید به گونه ای استفاده شوند که تمام علف‌های هرز مورد نظر کاملاً با آن‌ها پوشانده شوند. عمدتاً این علف‌کش‌ها به سرعت علائم را نشان می‌دهند، یعنی در عرض 24 ساعت پس از مصرف تاثیر خود را می‌گذارند. برخی از نمونه های علف‌کش های تماسی عبارتند از اکسی فلورفن، بروموکسینیل، پاراکوات و دیکوات.
علف کش های باقی مانده
این علف کش ها بسته به شرایط فصلی برای مدت طولانی‌تری در خاک فعال می‌مانند. آن‌ها می‌توانند برای جوانه زنی های متوالی علف های هرز مفید باشند. به عنوان مثال، اثر باقی مانده های تریازین در فصل بارانی بسیار کمتر از شرایط خشک است. بقایای سولفونیل اوره محلول هستند و بنابراین در فصل بارندگی کمتر موثر هستند.
علف کش های غیر باقیمانده
این علف‌کش ها حداقل فعالیت را در خاک دارند و به سرعت در خاک غیر فعال می‌شوند. گاهی اوقات، آن‌ها به ذرات خاک متصل می شوند و از این رو برای جذب توسط سیستم ریشه گیاه کمتر در دسترس قرار می‌گیرند. مانند علف کش گلایفوسیت.
علف کش های قبل و بعد از رویش
علف‌کش های پیش رویشی رشد علف های هرز را از جوانه‌زنی بذر از طریق خاک کنترل می کنند. در حالی که علف‌کش های پس از رویش شامل محلول پاشی علف‌کش بر گیاه رشد کرده و خارج شده از خاک است.
شرایط محیطی، ماهیت خاک و زمان مصرف نقش مهمی در ماندگاری و در دسترس بودن علف‌کش‌های بعد از رویش دارند.
مخلوط علف کش ها و کاربردهای متوالی:
از بیش از یک علف‌کش برای حل مشکل مقاومت گیاهان به علف‌کش استفاده می‌شود. همچنین طیف گونه‌های علف های هرز کنترل شده را بهبود می‌بخشد. گاهی اوقات علف‌کش‌های مختلف را با هم مخلوط کرده و در مزرعه استفاده می‌کنند، در حالی که امکان مخلوط کردن علف کش ها با هم وجود نداشته باشد، به‌طور متوالی از آن‌ها استفاده می‌شود.
اصول ایمنی استفاده از علف‌کش
رعایت اصول ایمنی و توجه به اقدامات لازم جهت استفاده از علف کش ها باید جدی گرفته شود. مانند:
- از استفاده کردن علف‌کش ها در روزهای بادی اجتناب کنید.
- نباید از علف‌کش‌ها در نزدیکی آب استفاده کنید.
- انسان‌ها و حیوانات نباید مقادیر زیادی از علف‌کش‌ها استنشاق کنند.
- باید از ماسک و دستکش آستین بلند استفاده کنید.
شما با خواندن این مقاله با علف‌کش‌ها و انواع آن‌ها آشنا شدید. همانطور که در ابتدای این مطلب بیان شد حداکثر توان خود را به خرج دهید تا از علف‌کش‌ها استفاده نکنید زیرا استفاده زیاد از این مواد شیمیایی برای محیط زیست، حیوانات و انسان‌ها خطرناک است. اما از استفاده کردن آن‌ها در مواقع ضروری و لازم نترسید و از بین بردن علف‌های هرز را اولویت قرار دهید.
